Het is inmiddels alweer
een paar weken geleden dat ik ben aangekomen in de Big Apple. De eerste twee weken op faculteit heb
ik gehad en ik heb (een soort van) dagelijks leven ontwikkeld in mijn nieuwe
woonplaats. Ik heb er even aan moeten wennen, maar bij Amerikanen is het niet
‘How are you?’ maar ‘How are you.’ Het is meer een begroeting dan een vraag, en
je hoeft er dan ook geen uitgebreid antwoord op te geven, maar een ‘I’m fine,
thank you.’ volstaat. Verder is het me natuurlijk ook al overkomen dat ik in de
wirwar van het New Yorkse metronetwerk in de verkeerde metro ben gestapt. Er
rijden hier op hetzelfde traject vaak een local
en een express metro. De eerste
doet alle stations aan, de tweede stopt alleen op de grote stations zodat je
flinke afstanden sneller kan afleggen. Dat is voor een nieuweling in de stad
alleen niet altijd duidelijk en zo is het wel gebeurd dat mijn metro opeens 40
straatblokken doordenderde en ik bij het volgende station weer terug moest.
Aan de faculteit heb ik colleges
gevolgd in de verschillende postgraduate programma’s
en in de kliniek heb meegekeken en geassisteerd. In de Verenigde Staten volgen
studenten na de high school eerst een
vierjarig programma als undergraduate, dan
een vierjarig graduate programma aan
een dental school. Dan zijn ze na 8
jaar tandarts en dan kunnen ze nog een aantal jaar (afhankelijk van het
programma) in opleiding tot tandarts-specialist: het postgraduate programma. Tijdens mijn periode aan Columbia volg ik
colleges en werkgroepen met de studenten van de verschillende postgraduate specialisaties. Dat is tot nu toe erg interessant. De colleges worden gegeven door tandartsen die zelf
veel ervaring hebben in de patiƫntenzorg maar ook op het gebied van onderzoek. Ze
zijn op de hoogte van de laatste publicaties en de presentaties, werkgroepen en
casusbesprekingen worden ook onderbouwd met wetenschappelijke literatuur. Wat
opvallend is, is dat er ook veel docenten naar elkaars colleges komen. Dat komt
de bespreking en de discussie na een presentatie zeker ten goede.
Verder heb ik natuurlijk
ook genoeg tijd uitgetrokken om te genieten van het feit dat ik drie maanden in
New York mag wonen! Rondlopen verveelt hier nooit. Er zijn altijd en overal genoeg
mensen om naar te kijken, je komt vaak muziek- en dansoptredens tegen op straat
of in de metro en ik ben ook al een paar keer toevallig op een fair (een soort straatfeest/festival)
terecht gekomen. Mijn vrije tijd breng ik door met huisgenoten en mensen die ik
via via heb leren kennen. Om jullie een idee te geven van mijn bezigheden:
etentjes en koffie drinken en in de weekends hebben we een aantal bars, de rooftop terrassen van het Metropolitan
museum (romantische zonsondergang over Central Park) en Ink 48 (mooi uitzicht
op de wolkenkrabbers), club Lavo (anders dan uitgaan in Amsterdam: spijkerbroek
en All Stars wordt niet gewaardeerd, daar was ik gelukkig voor gewaarschuwd) bezocht
en zijn we een middag wezen uitwaaien op het strand van Coney Island en zijn we
de Brooklyn Bridge afgelopen.
Het gaat hier goed. De
enige tegenvallers waren/zijn tot nu toe dat mijn Nederlandse telefoon al 10
dagen geen bereik meer heeft en dat ik met een geblokkeerde pinpas zit.
Gelukkig hebben ze hier liever creditcards!
Tot snel!