How are you(?)

Het is inmiddels alweer een paar weken geleden dat ik ben aangekomen in de Big Apple. De eerste twee weken op faculteit heb ik gehad en ik heb (een soort van) dagelijks leven ontwikkeld in mijn nieuwe woonplaats. Ik heb er even aan moeten wennen, maar bij Amerikanen is het niet ‘How are you?’ maar ‘How are you.’ Het is meer een begroeting dan een vraag, en je hoeft er dan ook geen uitgebreid antwoord op te geven, maar een ‘I’m fine, thank you.’ volstaat. Verder is het me natuurlijk ook al overkomen dat ik in de wirwar van het New Yorkse metronetwerk in de verkeerde metro ben gestapt. Er rijden hier op hetzelfde traject vaak een local en een express metro. De eerste doet alle stations aan, de tweede stopt alleen op de grote stations zodat je flinke afstanden sneller kan afleggen. Dat is voor een nieuweling in de stad alleen niet altijd duidelijk en zo is het wel gebeurd dat mijn metro opeens 40 straatblokken doordenderde en ik bij het volgende station weer terug moest.

Aan de faculteit heb ik colleges gevolgd in de verschillende postgraduate programma’s en in de kliniek heb meegekeken en geassisteerd. In de Verenigde Staten volgen studenten na de high school eerst een vierjarig programma als undergraduate, dan een vierjarig graduate programma aan een dental school. Dan zijn ze na 8 jaar tandarts en dan kunnen ze nog een aantal jaar (afhankelijk van het programma) in opleiding tot tandarts-specialist: het postgraduate programma. Tijdens mijn periode aan Columbia volg ik colleges en werkgroepen met de studenten van de verschillende postgraduate specialisaties. Dat is tot nu toe erg interessant. De colleges worden gegeven door tandartsen die zelf veel ervaring hebben in de patiëntenzorg maar ook op het gebied van onderzoek. Ze zijn op de hoogte van de laatste publicaties en de presentaties, werkgroepen en casusbesprekingen worden ook onderbouwd met wetenschappelijke literatuur. Wat opvallend is, is dat er ook veel docenten naar elkaars colleges komen. Dat komt de bespreking en de discussie na een presentatie zeker ten goede.  

Verder heb ik natuurlijk ook genoeg tijd uitgetrokken om te genieten van het feit dat ik drie maanden in New York mag wonen! Rondlopen verveelt hier nooit. Er zijn altijd en overal genoeg mensen om naar te kijken, je komt vaak muziek- en dansoptredens tegen op straat of in de metro en ik ben ook al een paar keer toevallig op een fair (een soort straatfeest/festival) terecht gekomen. Mijn vrije tijd breng ik door met huisgenoten en mensen die ik via via heb leren kennen. Om jullie een idee te geven van mijn bezigheden: etentjes en koffie drinken en in de weekends hebben we een aantal bars, de rooftop terrassen van het Metropolitan museum (romantische zonsondergang over Central Park) en Ink 48 (mooi uitzicht op de wolkenkrabbers), club Lavo (anders dan uitgaan in Amsterdam: spijkerbroek en All Stars wordt niet gewaardeerd, daar was ik gelukkig voor gewaarschuwd) bezocht en zijn we een middag wezen uitwaaien op het strand van Coney Island en zijn we de Brooklyn Bridge afgelopen.

Het gaat hier goed. De enige tegenvallers waren/zijn tot nu toe dat mijn Nederlandse telefoon al 10 dagen geen bereik meer heeft en dat ik met een geblokkeerde pinpas zit. Gelukkig hebben ze hier liever creditcards!

Tot snel!